Predstava "Rođeni u YU" - Jugoslovensko dramsko pozorište

Reditelj : Dino Mustafić

Scenski pokret i koreografija : Sonja Vukićević

Dramaturški tim : Milena Bogavac, Maja Pelević, Filip Vujošević, Božo Koprivica, Miloš Krečković

Scenograf : Dragutin Broz

Kostimograf : Maja Mirković i Biljana Tegeltija

Kompozitor : Vladimir Pejković

GLUMCI :

Marko Baćović

Slobodan Beštić

Predrag Ejdus

Mirjana Karanović

Anita Mančić

Branka Petrić

Anđelika Simić

Milena Vasić

Radovan Vujović

Goran Jevtić

Stanislava Jeftić (pijanista)

Premjera je održana 12. oktobra 2010. godine na Velikoj sceni "Ljuba Tadić".

Predstava traje 2 sata i nema pauzu.

O PREDSTAVI

Ova predstava počiva na dušama glumaca aktera predstave, Na njihovim ispovijestima, na njihovim sjećanjima, na emocijama i onome što je za njih predstavljala Jugoslavija, ne samo kao politička ili geografska činjenica, nego između ostaloga kao jedan duhovni prostor putem kojeg su oni odrastali, imali svoje ljubavi, imali svoje lijepe i loše životne trenutke, nešto što je zapravo njihov modul memorije. Upravo zbog toga heterogena generacijska podela, od najstarije Branke Petrić do najmlađeg Raše Vujovića, koji je rođen pod sami kraj Jugoslavije, govori o tome da bez obzira na zajedničko određenje da smo rođeni u jednoj zemlji ne znači da prema njoj imamo ista osjećanja, ili da kažem ista sjećanja. Kod nekoga postoji jedan osjećaj gorčine, iluzije koja je razbijena, redukcija slobode, kod nekoga postoji i određena melanholija ili sentiment. Dakle mislim da je i predstava koja je nastala, nastala iz jednog ambivalentnog osjećaja prema toj zemlji koje više nema. Bili smo svjesni da je za nas ovo sveukupno jedan katarzičan proces radi konfrontacije sa samim sobom, ispitivanjima sebe i korelacije nas samih kao pojedinaca, kao egzistencija prema jednom prostoru koji je nestao. Dakle, mi smo se bavili pitanjem što se događa sa našim identitetom (identitet je konstrukcija) šta se dešava sa identitetom kada nestane jedna zemlja.

Dino Mustafić

DINO MUSTAFIĆ

Rođen 1969. u Sarajevu. Završio je režiju na Akakdemiji za pozorište i svetsku književnosti na Filozofskom fakultetu.

Za pozorište je režirao Runaway of life (1993), Let There Be Light (1994), Miracle in Bosnia (1995), 724 (1998), komade Sartra, Joneska, Mrožeka, Molijera, Koltezea, Šekspira, Torntona Vajldera, Švaba, Dorfmana, Gardnera, Deje Loher, Nika Vuda, Glovackog, Ingmara Vilkvista, Bojčeva, operu Kavalerija Rustikana.

Na sceni Teatra "Bojan Stupica" režirao je dramu Tomasa Bernharda Pred penzijom (2006).
Režirao dokumentarne filmove, muzičke programe, a igrani film Remake po scenariju Zlatka Topčića učestvovao je na svetskim festivalima u Roterdamu, Montrealu, Karlovim Varima, Istambulu, Pragu, Rimu, Monaku, San Francisku i Beogradu.

Direktor je Internacionalnog teatarskog festivala MESS Sarajevo.

KRITIKE

"… treba imati svet o umetničkom značaju ovakvog tragalačkog projekta u kontekstu našeg institucionalnog pozorišta, kao i emocionalnom i psihološkom značaju koje ima preispitivanje bolnog pitanja šta svakom od nas danas znači jugoslovenski identitet, a koji nam se oduzima ili pretvara u tabu."

Ivan Medenica, NIN, 21. oktobar 2010.

"Glavni junak najnovije predstave JDP jesu, dakle, naša sećanja i iskustva iznesena sa dosta sentimenata, malo melanholije i prilično nostalgije prema zemlji koje više nema i mogućnostima koje je ona pružana njenim građanima."

Željko Jovanović, Blic, 14. oktobar 2010.

"…emotivna snaga i pretresanje različitih iskustava u vezi sa jednim prostorom koji je, po definiciji predstave bio, prvenstveno emotivan, čini ovaj komad drugačijim od, slobodno se može reći, klasičnog postdramskog teatara. Naime, upravo insistiranjem na jakoj i nepatvorenoj emociji izbegava se najveća zamka bavljenja bivšom državom – patetika – i omogućava da individualno emotivno iskustvo preuzme jednu prilično hladnu i promišljenu dramsku strukturu."

Ivan Jovanović, City magazine, 5. novembar 2010.

"Predstava je krajnje iskrena i lična – glumci iznose svoje najintimnije sećanje, koje se slaže u zajednička iskustva kolektivnog pamćenja i tako se rađa duh autentične tragedije. Predstava ima svoj nesumnivi vrhunac u ispovesti glumice Branke Petrić, o životu u nekoliko država u porodici sastavljenoj od više nacionalnosti. Najdirljiviji deo te ispovesti, koju je ona izrekla bez ikakve patetike, superiorna nad intimnim bolom, bio je deo o Bekimu Fehmijuu, velikom glumcu, njenom suprugu, koji je pre samo par meseci sebi oduzeo život, nikad ne pomiren sa gubitkom identiteta, koji mu je ubijen smrću države u kojioj smo svi bili rođeni. Dugotrajni aplauuz Branka Petrić je dobila i kad je publici rekla nekoliko reči na Albanskom jeziku, kao što su – otac, majka, dobro veče i – volim te!"

Goran Cvetković, Radio Beograd II, 13. oktobar 2010.